COLUMN CHRIS ANDERSON: DE PRIJS VAN ONAFHANKELIJKHEID
Het leven van een muzikant is moeilijk zat, vooral als je besloten hebt om er op eigen houtje tegenaan te gaan. Indie musicus zijn is helemaal in, maar waar haal je in hemelsnaam je geld vandaan als je geen label hebt om de financiële klappen op te vangen, of als je gewoonweg nog te klein bent om winstgevend te zijn?
Over die vraag breek ik, en met mij vele anderen, al een hele tijd mijn spreekwoordelijke kop. Als je, net als ik, zzp’er (zelfstandige zonder personeel) bent geworden, gebeuren er een paar dingen: je hebt opeens meer tijd dan je eigenlijk nodig hebt en minder inkomsten dan je eigenlijk zou willen.
Wie kent deze situatie niet; je krijgt bericht van een cliënt. Ze hebben een nieuw concept bedacht. Ze hebben tijden gewerkt aan de vorm van het concept, hoe ze er reclame voor kunnen maken, hebben een jaar lang QA (quality assurance) gedaan en na duizenden Euro’s en nadat al het budget op is hebben ze nu muziek nodig. Zo snel mogelijk, met de hoogste kwaliteit mogelijk maar wel voor een habbekrats. Erg fijn.
En dit is een probleem waar je veel tegenaan zal lopen. Iedereen wil muziek, iedereen is fan van muziek, misschien zijn er zelfs mensen die fan zijn van JOUW muziek maar het moment dat er een prijskaartje aan word gehangen is het opeens een stuk minder tof.
Muziek wordt, vooral in het bedrijfsleven, gezien als een afterthought, iets wat een leuk extraatje is bovenop alles. De kers bovenop de kers van de spreekwoordelijk taart. Leuk, maar niet essentieel om mee te nemen in je budget. En dan hebben we ook nog de befaamde bedrijfsfeesten voor “exposure” in plaats van geld nog niet besproken.
En het is niet alleen iets waar je bij potentiële cliënten tegenaan zal lopen. Ook bij de doorsnee consument word er raar opgekeken als je verkondigd dat muziek je werk is. Zo heb ik eens een keer een mailtje binnen gekregen van een “fan” of ik zo vriendelijk zou kunnen zijn om al mijn muziek in lossless formaat naar hem toe kan sturen omdat “het moeilijke tijden zijn weet je”.
Zelfs streaming services, die al hun geld verdienen met muziek en afhankelijk zijn van derden die hun muziek op hun platform zetten, lijken helemaal okay te zijn met het uitbetalen van miniscule hoeveelheden royalties aan artiesten. Apple Music betaalt al dubbel zo veel als Spotify maar zelfs dat is zo weinig dat het eigenlijk geen consequentie gaat hebben voor jou.
En met het nieuws dat Beatport maar 5% van de opbrengst die ze krijgen van mensen die jouw muziek streamen aan jou gaat betalen, zie ik het somber in voor de gemiddelde componist.
Maar gelukkig zijn er ook platforms die wel wat eerlijker omgaan met je kunst, of je in ieder geval de macht geven om behoorlijk gecompenseerd te worden. Patreon is een redelijk nieuw platform dat feitelijk fungeert als een virtuele tip jar waarin mensen zelf kunnen bepalen hoeveel ze een artiest willen geven per maand. Redelijk veel underground artiesten verdienen op deze manier hun geld en mensen lijken sneller bereid te zijn om je te ondersteunen, omdat het platform de fan een directe link met de artiest geeft. GoFundMe is een soort van kickstarter zonder tijdslimiet waar mensen artiesten kunnen helpen als ze bijvoorbeeld meer apparatuur nodig hebben..en dat zijn maar een paar voorbeelden.
Dus aan de ene kant lijkt het alsof het steeds moeilijk word voor de underground artiest. Aan de andere kant is crowdfunding een ding waar veel meer uit te halen is voor zowel jou als je fans. Wie weet word dit een optie die in steeds meer grote “traditionele” platforms zal worden gebruikt. Dat is letterlijk nog toekomstmuziek, maar toch iets om in de gaten te houden.
Chris Anderson
Chris Anderson is een 23-jarige singer/songwriter en ambient producer uit Spijkenisse